تن از تو گرفته‌ست شکوفایی و جان هم            آری تن و جان از تو شکوفاست، جهان هم

مشـغـول تو بودند در این مـاه دل‌انگـیز            تنهـا نه فـقـط عـابـد و زاهـد، دگران هم

امـا نـتـوانـسـت کـه از خــوابِ زمــانــه            بـیـدار کـنـد جــان مـرا بـانـگِ اذان هـم

سرگرم خود آنگونه‌ام ای دوست که چندی‌ست            جـاری نـشـده نـام تو حـتی به زبـان هم

از چشمۀ رحمت که روان بود در این ماه            لب تشنگی‌اش ماند برای من و آن‌هم...

هـر گـاه نـشـسـتـم وسـط روضــۀ سـقــا            شرمنده شدم از خود و از سینه‌زنان هم

تا خـواستم این‌بـار بـیایم به خودم، رفت            از دستِ منِ سر به هوا، این رمضان هم